Konwalie tak pięknie kwitną i jest cudownie

Tydzień temu odszedł wspaniały lubelski bard i pieśniarz. Marcin Różycki zmarł na raka w wieku 36 lat. Już nigdy nie zaśpiewa. Jednak jego muzyka płynąć będzie wiecznie żywą radością. Zostawił po sobie wiele, jednak zbyt mało. Zbyt mało, zbyt młodo, zbyt szybko.



Mimo, że był twórcą młodym, to dojrzale pisał i równie dojrzale oceniał obserwowaną rzeczywistość. Magik sceny muzycznej. Był bardem, poetą, autorem niebanalnych, poruszających tekstów. Magia jego tekstów oddziałuje na odbiorcę i trafia w jego najczulsze punkty i najdalsze horyzonty wyobraźni. Jest lekka, wdzięczna, a przy tym niepozbawiona błyskotliwego i dobrodusznego żartu, niekiedy intelektualnego przytyku w stronę słabości ludzkich. Różycki trafia prosto z serca w serce.

Jest zdobywcą głównej nagrody na ogólnopolskim festiwalu w Radzyniu Podlaskim ( 1997r). Pierwszej nagrody na Festiwalu Piosenki Autorskiej w Oleśnie (1997), trzeciej nagrody na XXXIV Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie oraz nagrody specjalnej im. Wojciecha Bellona dla najlepszego autora tekstu. Podczas XXXV Studenckiego Festiwalu Piosenki w 1999 roku zdobył drugą nagrodę min. za piosenkę pt. "Erotyk zza kiosku". Na Festiwalu Ekologicznym w Józefowie na Roztoczu zwyciężył w konkursie potęgi głosu.

Podczas 45. Studenckiego Festiwalu Piosenki, Instytut Sztuki w Krakowie przyznał Marcinowi Różyckiemu jedno z najważniejszych wyróżnień artystycznych w kraju, nagrodę im. M. Grechuty w postaci stypendium twórczego. Wtedy właśnie miałam okazję – jako uczestnik konkursu finałowego 45 SFP porozmawiać z nim face to face. Wtedy też usłyszałam słowa, których mądrości nigdy nie zapomnę: „Jeśli piszesz, śpiewasz, tańczysz, jeśli przekazujesz ludziom emocje i robisz to szczerze, to zadziała. Prędzej czy później. Ale zadziała. Nie bój się”. I tego się będę trzymać. Słowa Mistrza. Słowa Poety. Słowa Dobrego Człowieka.

Gdyby do nieba można wysyłać listy to napisałbym mu, że: „Konwalie nadal pięknie kwitną i jest cudownie. A jak TAM? Jak u Ciebie, Marcinie?”. Na ziemi ustawiłabym bilbord z napisem: Śpieszmy się kochać ludzi. A artystów szczególnie wtedy, gdy jeszcze żyją. Ich śmierć to pustka pogłębiona podwójnie.

Sylwia Gawłowska