Brazylijskie Jiu-Jitsu

Jujitsu jest jednym z najstarszych systemów walki - pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z kronik Nihon Sho-ki z roku 712 i opisują walkę jaka miała miejsce na turnieju rozgrywanym w roku 23 pne z okazji siódmej rocznicy wstąpienia na tron Cesarza Shuinjin. Jeden z zawodników - Nomino Sukume - został opisany jako mistrz Jujitsu. Rzucił przeciwnika na ziemię i zabił go seriš kopnięć...



...Tym niemniej Jujitsu z języka japońskiego znaczy dokładnie "delikatna lub miękka sztuka". Najstarsze zapiski opisujšce zespoły technik umożliwiajšcych pokonanie często nawet uzbrojonego przeciwnika przez człowieka z "pustymi rękami" czyli nieuzbrojonego sięgajš ósmego wieku przed naszš erš i sš znane jako kumi-taczi lub yawara i sš bezpoœrednimi poprzednikami technik Jujitsu.

Od siódmego wieku ze względu na rozbicie dzielnicowe Japonii Jujitsu jako ogólnie pojęty system walki wręcz rozwijał się w kilkunastu oœrodkach i jego nauczanie ograniczało się tylko do klasy wojowników czyli samurajów, a poszczególne zazwyczaj letalne techniki były przekazywane tylko wewnštrz klanu. W trzynastym wieku nastšpiły pierwsze próby kodyfikacji systemu lecz ogromna różnorodnoœć technik i używanych rodzajów broni stanęła temu na przeszkodzie. Jujitsu jako sztuka militarna miała w Japonii ogromne znaczenie jednak koniec izolacji i wprowadzenie broni palnej w zasadzie położyło kres jej wykorzystaniu na polach walk.

W paŸdzierniku 1860 roku w Mikage w Japonii urodził się Jigoro Kano. Będšc jeszcze nastolatkiem zaczšł pobierać nauki u Chahinosuke Fukudy ze szkoły Tenshin Shin'yo-ryu. W maju 1879 roku Jigoro Kano , wraz z innymi mistrzami dał pokaz sztuk walki dla prezydenta Stanów Zjednoczonych generała Granta. Odbiło się to szerokim echem w Amerykańskiej prasie. Zaraz potem nauczyciel Kano umiera i Kano trenuje dalej u Masamoto Iso. Niestety i ten mistrz odchodzi i w roku 1881 Kano znomu poszukuje nowego nauczyciela. W ten sposób trafia do szkoły Tsunetoshiego Iikubo.

Treningi u mistrza Iikubo trwały dosłownie cały dzień a zwięczeniem były randori czyli walki i w nich mistrz bez trudu pokonywał większych i silniejszych od siebie zawodników. To robiło ogromne wrażenie na wszystkich tym bardziej, że walki odbywały się jedna po drugiej i pięćdziesięcioletni mistrz wygrywał ze wszystkimi trzydziestoparoma uczniami. Jigoro Kano ukończył Uniwersytet Tokajski w 1881 roku i w wieku dwudziestu dwóch lat założył szkołę Kodokan, zwanš także Instytutem Poszukiwania Drogi. Jujitsu stało się wielkš pasjš Kano, wierzył on, że trzeba je uchronić jako bezcenny skarb kultury japońskiej. Uważał również że podstawowe zasady jujitsu powinny zostać usystematyzowane w obrębie Kodokan Judo. Kano utożsamiał Kodokan Judo z buddyzmem Mahayama, w którym indywidualne i społeczne aspekty życia stanowiš nierozerwalnš jednoœć. " Gdy praca ludzka nie wnosi niczego do społecznoœci egzystencja człowieka jest bezcelowa" twierdził Jigoro Kano. Kano rozpoczšł regularne wykłady na temat trzech elementów judo, których zasadniczš treœć można zawrzeć w następujšcych punktach: **Judo jako wychowanie fizyczne.

Podstawowym celem wychowania fizycznego jest rozwój silnego, zdrowego i sprawnego ciała. W procesie tym należy rozwijać harmonijnie całe ciało a nie tylko niektóre jego częœci zaniedbujšc inne. Efektem takiego treningu mogš być poważne zaburzenia w rozwoju fizycznym. Kano opracował specjalny zestaw ćwiczeń rozgrzewajšcych, które wszechstronnie rozwijajš ciało zawodnika. Wskazał również koniecznoœć wykonywania w codziennych treningach kata i randori. W obydwu przypadkach każdy ruch należy wykonywać, stosujšc się do zasady ryoky zen'yo czyli jak najbardziej efektywnego użycia siły.

***Judo jako sport Sportowym elementem szkoły Kano sš zawody judo, których podstawę stanowi randori. Korzystanie z niebezpiecznych technik jest zabronione, a zwycięztwo zawodnika w czystej walce jest uzależnione od użycia właœciwej techniki, maksymalnie skutecznego wykorzystania energii oraz wyczucia sytuacji. Ponadto randori daje zawodnikowi możliwoœć sprawdzenia swoich umiejętnoœci w walce i pozwala ocenić na ile on lub ona jest w stanie oprzeć się przeciwnikowi. Kano podkreœla, iż randori jest niezwykle ważne, a zawody stanowiš jedynie jeden z wielu aspektów systemu Kodokan Judo i absolutnie nie można ich przeceniać.
***Judo jako trening duchowy Treningi judo rozwijajš u ćwiczšcego czujnoœć, uwagę, stanowczoœć , pewnoœć siebie. Jednakże ważniejsza wartoœć Kodokanu Judo zawiera się w kształtowanej w uczniu umiejętnoœci realizowania fundamentalnej zasady Kano - "jita kyoei" czyli "wzajemnej pomocy i współpracy". Realizacja idei Kodokan Judo w życiu społecznym - pracowitoœci, umiejętnoœci przystosowania się, oszczędnoœci, dobrych obyczajów oraz zachowania zgodnego z zasadami etyki - stanowi nieocenione dobro dla wszystkich.

Jak zatem widzimy Judo Jigoro Kano to nie tylko sztuka walki , ale przede wszystkim jasno zdefiniowany system filozoficzny i zarazem kodeks moralny. Na potwierdzenie dyscypliny jaka panowała w Kodokanie chcę przypomnieć wydarzenie jakie miało miejsce w 1891 roku. Jeden z najlepszych uczniów Kano i zarazem przyjaciel wyzwał na pojedynek mistrza sumo nijakiego Araumi. Sajgo powalił sumkę na ziemię, ale ten ugryzł go w nogę więc Saigo zaczšł okładać go pięœciami i między sumokami i judokami rozgorzała bijatyka. Przerwali jš dopiero interweniujšcy policjanci i wszyscy znaleŸli się w areszcie. W ferworze walki Saigo obraził kilku policjantów i chociaż udało się zwolnić go z aresztu Kano wyrzucił go za naruszenie zasad Kodokanu. Przez trzydzieœci następnych lat trwał bardzo gwałtowny rozwój Kodokan Judo w Japonii i na œwiecie .Od poczštku dwudziestego wieku miały miejsce wyjazdy uczniów Kano do Stanów Zjednoczonych, Anglii, Niemiec, Rosji i innych krajów gdzie poprzez pojedynki z przedstawicielami miejscowych sportów walki pokazywali skutecznoœć technik Judo.

Podkreœlić należy jednak fakt ,iż od poczštku Kodokan Judo Kano eliminował brutalne i niebezpieczne dla życia techniki lub transformował je tak by nie był œmiertelne, pamiętać bowiem należy, iż jeszcze w dziewiętnastym wieku w Japonii pojedynki odbywały się zazwyczaj "na œmierć i życie" a zwyczaj nakazywał by zawodnicy przed walkš pożegnali się z rodzinš i przyjaciółmi. Większoœć pojedynków kończyła się użyciem przez jednego z walczšcych techniki œmiertelnej.

W 1903 roku do Stanów Zjednoczonych wyjechał Yoshiaki Yamashita, (165 cm. wzrostu i ważył 67 kg.) który to stoczył kilka porywajšcych pojedynków z wiele większymi od siebie zawodnikami zapasów, boksu a nawet futbolu amerykańskiego. Wszystkie je wygrał w imponujšcym stylu co spowodował znaczny wzrost zainteresowania Kodokan Judo. Kilka lat póŸniej do Ameryki pojechali Jojiro Tomita i Matsujo Maeda. Ich wyjazd do Stanów zorganizowano na wyraŸne polecenie prezydenta Roozwelta. Kano zarekomendował Tomitę , który był bardzo dobrze wykształcony i mówił po angielsku. Nie mógł on jednak równać się z takimi sławami jak Jokohama czy Yamashita zatem w podróż do Stanów Tomita pojechał w towarzystwie Maedy, jednego z najsilniejszych judoków w Kodokanie. Ustalono, że Maeda będzie brał udział w walkach, a Tomita zajmie się wykładami na temat teoretycznych podstaw Kodokan Judo. Maeda pokonał wszystkich przeciwników z jakimi przyszło mu walczyć więc wszystko udawało się wykonać zgodnie ze wczeœniejszym planem. Niestety podczas przyjęcia w Białym Domu po pokazie z udziałem Maedy jeden w amerykańskich futbolistów wyzwał Tomitę na pojedynek i zanim ten zdołał wykonać jakšœ technikę został przygwożdżony przez wielkiego Amerykanina masš ciała do ziemi. Prezydent uprzedzajšc bieg wypadków odwołał wszelkie inne ewentualne walki i całe towarzystwo udało się na obiad do Białego Domu.

Wkrótce po tym incydencie Tomita wrócił do Japonii, zaœ Maeda pragnšc przywrócić dobre imię i udowodnić przewagę Kodokanu nad innymi stylami pozostał. Udało mu się namówić pewnych japońskich biznesmenów, by postawili na niego tysišc dolarów i od tej pory zaczęła się jego długa pełna sukcesów kariera, podczas której wygrywał walki z każdym kto miał odwagę stanšć z nim w szranki.

O Maedzie opowiadano, że nigdy nie przegrał walki w judo a może raz czy dwa poniósł porażkę w zapasach. Ostatecznie osiadł w Brazylii gdzie został nazwany "Monte Comte" czyli "Baron Brutal", a jego bardzo brutalny styl walki zapoczštkował rozwój Brazylijskiego Jujitsu lub Gracie Jujitsu.

Jak zatem widać Brazylijskie Jujitsu to niskie drzewo o bardzo szerokich korzeniach. Korzenie te (Judo, Jujitsu tradycyjne ), sięgajš kilku tysięcy lat wstecz, jednak odmiana brazylijska została zapoczštkowana dopiero kilkadziesišt lat temu.

Kodeks Kodokanu zabraniał walk na pienišdze stšd Maeda zmienił nazwę wypracowanego przez siebie stylu z powrotem na Jujitsu. Styl ten w głównej mierze opiera się na technikach Judo jednak cišgle doskonalonych i rozwijanych z myœlš w szczególnoœci o realnoœci walki. Dotychczasowe doœwiadczenia Maedy spowodowały włšczenie do repertuaru techniki dużo więcej technik w parterze i w zwarciu, uderzenia łokciami i kolanami oraz przetransformowane chwyty i rzuty zapaœnicze.

Maeda po osiedleniu się w Brazylii pomagał bardzo emigrantom japońskim i tam w trakcie swojej pracy społecznej poznał Gustao Gracie - polityka brazylijskiego, który niezmiernie pomógł Maedzie i ten z wdzięcznoœci nauczył jego syna Karlosa sztuk walki.

Młody Karlos Gracie cišgle walczył na ulicach różnych miast Brazylii. Pojedynki poza prawem , pozbawione wszelkich zasad nie były tam rzadkoœciš. Karlos stale doskonalił swój styl i jednoczeœnie uczył go swoich braci- Oswaldo, Gastao i Helio, oraz swoich synów Carlsona i Careya. W poszukiwaniu przeciwników i uczniów rzucił słynne "wyzwanie Gracie", rozgłosił bowiem, że "Jeœli chcesz mieć obitš twarz, połamane ręce i nogi i skopanš dupę to skontaktuj się z Carlosem Gracie". Pokonywał każdego niezależnie o wzrostu, wagi ciała czy stylu walki a sam nigdy nie został pokonany i już za życia był legendš. Również bracia Carlosa wykazywali się niezwykłymi umiejętnoœciami. Stale doskonalili swój styl, który z czasem został również nazwany Gracie Jujitsu i uczyli nowych członków rodziny. W latach trzydziestych i czterdziestych najczęœciej pojedynkował się najmłodszy z braci Helio (170 cm wzrostu i 60 kg wagi ciała) , który pokonał wszystkich czołowych zawodników boksu, judo, zapasów i capoeiry. Przegrał tylko dwa razy w życiu.

Tu chciałbym przytoczyć kilka informacji odnoœnie zmian w technice i taktyce walki jakie zaszły w Jujitsu Maedy i Gracie w stosunku do pierwowzoru jakim było Judo. Maeda po przeanalizowaniu wielu swoich walk doszedł do wniosku, iż prawie wszystkie walki niezależnie od stylu przeciwników, z którymi walczył rozstrzygał w zwarciu a potem w parterze i dla tego sam rzut nie był już najważniejszym elementem walki. Rzut był tylko elementem majšcym na celu umożliwienie zajęcia odpowiedniej pozycji względem przeciwnika, najlepiej tak by samemu móc dominować przez kontrolowanie go i minimalizowanie możliwoœci kontrataku, a także zajęciu pozycji dogodnej do zadawania ciosów, realizowania technik dŸwigni i duszeń. Dšżenie do zwarcia a następnie do rzutu lub od razu stosowanie techniki kończšcej w stójce jest najszybszym i najskuteczniejszym pod względem taktycznym systemem pokonania przeciwnika. Oczywiœcie realizowanie tego typu zamierzeń taktycznych musi być poparte doskonałš technikš , koordynacjš i wydolnoœci.

W latach 60 w Stanach Zjednoczonych rozpoczęły być organizowane turnieje walk bez reguł, miały one bardzo różny charakter i przycišgały raczej rzezimieszków wszelakiej maœci niż prawdziwych fighter'ów. Jednak już te turnieje wykazały, że wszelkie systemy walki, które nakładały ograniczenia taktyczne na swoich adeptów okazywały się nieskuteczne w starciu z bezwzględnymi i nie uznajšcymi żadnych zasad przeciwnikami.

W 1979 roku Rorion - syn Helio - wyjechał do Stanów Zjednoczonych aby tam popularyzować Brazylijskie Jujitsu. Ponownie zostało rzucone wyzwanie wszystkim mistrzom innych sztuk walk oraz wszystkim chętnym. W pojedynkach bez publicznoœci Rorion pokonał miedzy innymi Ralpha Alegrię mistrza œwiata w kickboxingu, czołówkę amerykańskich zapaœników i judoków, mistrzów Sawate, Kung Fu i Karate. Nie zgadzał się na żadne warunki ani zasady : walka miała być realna bez reguł.

Tradycja walk bez reguł sięga antyku. W Chinach już w najdawniejszych zapiskach pojawiajš się opisy turniejów Leitai, które przeminęły dopiero z nastaniem komunizmu (I poł. XX wieku). Rozgrywane były również w starożytnej Grecji jako jedna z dyscyplin olimpijskich - Pankration. Kolejnym miejscem sš ulice i stadiony Brazylii, gdzie od ponad siedemdziesięciu lat majš miejsce pojedynki Vale Tudo. Nazwa ta pochodzi z języka portugalskiego i znaczy w dokładnym tłumaczeniu "idzie wszystko". Przyjęła się jako okreœlenie pojedynków bez lub ze znikomymi regułami.

Na poczštku lat dziewięćdziesištych w USA zaczęto rozgrywać oficjalne turnieje walk bez reguł. Ultimate Fighting Championship to pierwsza o charakterze międzynarodowym i do dziœ najpopularniejsza impreza Mixed Martial Arts na na œwiecie. UFC jest rozgrywane w Stanach Zjednoczonych, czasami w Japonii (UFC Japan). Walki toczone sš w oœmiokštnym ringu otoczonym siatkš. Wprowadzono kategorie wagowe a potężne lobby œrodowisk bokserskich, kikbokserskich, przemysł filmowy oraz styliœci nierealnych sztuk walki wymusili wprowadzenie wielu zasad. Większoœć tych zasad nie ma wpływu na przebieg walki (np. zakaz szczypania, ciagania za włosy gdy i tak wszyscy sš krótko obcięci, atakowania punktów witalnych i dŸwigni na palce). Techniki tego typu kiedy jeszcze były dozwolone i tak nie znalazły zastosowania. Sš i jednak takie reguły, które majš wpływ na realnoœć walk. Zakazano między innymi uderzać w krocze, (wczeœniej dozwolone były ochraniacze), uderzać łokciami tył głowy, kopać leżšcego na brzuchu, siedzšcego lub klęczšcego. Największym odstępstwem od idei prawdziwej walki bez reguł było natomiast wprowadzenie ograniczeń czasowych i podział na rundy a także nakaz stosowania pišstkówek. Sposoby wyłaniania zwycięzcy walki sš bardzo proste:
ˇ przeciwnik poddaje się
ˇ knock out
ˇ decyzja sędziów
ˇ rzut ręcznika przez sekundanta (sekundant poddaje zawodnika)
ˇ dyskwalifikacja (praktycznie się nie zdarza)
ˇ lekarz przerywa walkę

Pride - po sukcesie amerykańskiego UFC zaczęto podobne zawody rozgrywać w Japonii. Bardzo wysokie honoraria sprawiajš , ze startujš tu najlepsi zawodnicy czynišc z Pride najbardziej prestiżowš imprezę Vale Tudo czyli walk bez reguł na œwiecie. Walki toczš się w kwadratowym ringu o boku 7 metrów natomiast wolno kopać przeciwnika leżšcego lub siedzšcego w dowolny sposób. Walki ograniczone sš czasowo i obowišzkowe sš pišstkówki.

Oprócz wymienionych wczeœniej imprez rozgrywanych jest wiele zawodów i turniejów walk bez zasad takich jak International Vale Tudo Championship, Deep, K1 czy Colosseum jednak chcę jeszcze wspomnieć o jednych zawodach mianowicie World Submission Wrestling Championship. Nie sš to kolejne zawody walk bez reguł, lecz najbardziej prestiżowa na œwiecie impreza chwytaczy, rozgrywana w Arabii Saudyjskiej. Startujš tu zapaœnicy, shootfighterzy, judocy, zawodnicy sambo, i oczywiœcie adepci Brazylijskiego Jujitsu. Jest pięć kategorii wagowych oraz najbardziej prestiżowa Open. Największe sukcesy odnoszš zapaœnicy i fighterzy BJJ.

W Ultimate Fighting Championship wzięła udział œwiatowa elita sztuk i sportów walki. Z ponad trzystu chętnych wybrano najlepszych i najbardziej utytułowanych zawodników. Najgłoœniejsze sš pierwsze edycje UFC, ponieważ właœnie na nich reprezentowany był cały wachlarz styli. PóŸniej różnorodnoœć z oczywistych przyczyn zanikła. Pierwszy turniej wygrał nieoczekiwanie dla publicznoœci Royce Gracie, reprezentujšcy Brazylijskie Jiu-jitsu. Dosłownie zdeklasował swoich rywali. Będšc najlżejszym uczestnikiem imprezy pokonał m.in. Kena Shamrocka (20kg cięższy mistrz shootfightingu), a w finale Gerarda Gordeau (18kg cięższy mistrz karate kyokushin). Noc 12 listopada 1993 roku oznaczała poczštek rewolucji w sposobie walki wręcz. Tradycyjne, wschodnie sztuki walki okazały się bezradne w takiej konfrontacji.

Zaistniałš sytuację doskonale skomentował Jim Brown: "Dzisiejszego wieczoru okazało się, że walka jest czymœ zupełnie innym niż myœleliœmy". Royce tryumfował także w II i IV edycji UFC, pokonujšc m.in. Minoki Ichicharę (żywa legenda karate, 11-sto krotny mistrz œwiata z rekordem 56-0, 20k.o), Rona Van Cliefa (10 dan goju ryu karate), Dana Severna (37kg cięższy zapaœnik), Remco Pardoela (mistrz jiu jitsu, judo), Jasona DeLucia (mistrz kung fu) oraz wielu innych œwiatowej klasy mistrzów. Zaskakujšcy był również sposób, w jaki Royce zwyciężał swoich przeciwników: œcišgał ich na ziemię, po czym zakładał dŸwignię lub duszenie, nie robišc im żadnej krzywdy.

Było oczywiœcie wiele innych ekscytujšcych pojedynków. Warto wspomnieć np. mecz Keitha Hackneya (91kg, kenpo karate) z trzykrotnie cięższym Emmanuelem Yarborough (280kg, sumo). Hackney znokautował sumokę, aby podczas kolejnej edycji turnieju ulec Royce'owi Gracie. W innym turnieju - Extremal Fighting Championship triumfował Ralph Gracie - wnuk Carlosa. Japońskie Vale tudo Open zwyciężył w latach '94 i '95 Rickson Gracie . Jednak rodzina Gracie nie ma już monopolu na Brazylijskie Jujitsu tym niemniej inni zawodnicy tego stylu również przegrywajš rzadko. Doskonałymi przykładami sš obecnie znajdujšcy się na szczycie Vitor Bedford, Mourillo Bustamente czy Vanderej Silva . Ich nauczycielami byli jednak Gracie.

Chwila uwagi należy się również bezpieczeństwu tego sportu. Brak zasad kojarzy się często z brutalnymi, barbarzyńskimi pojedynkami na œmierć i życie, gdzie krew leje się litrami. Tymczasem prawda jest zupełnie inna. Przede wszystkim nie ginš ludzie. Miał miejsce tylko jeden wypadek œmiertelny i był on wynikiem bezmyœlnoœci rosyjskich organizatorów, którzy dopuœcili do walki człowieka z wadš serca. Wiele walk zakończone jest poddaniem się jednego z zawodników, któremu założono chwyt kończšcy - dŸwignię lub duszenie.

Często zawodnicy nie mogš sobie nic nawzajem zrobić i wynik meczu po upływie regulaminowego czasu rozstrzygajš sędziowie. Wreszcie zdarzajš się wygrane przez knockout. Krew pojawia się, ale bez przesady. Zawodnicy BJJ wymieniajš znacznie mniej uderzeń niż bokserzy. Ryzyko odniesienia poważnej kontuzji na tego typu zawodach jest mniejsze niż w boksie. Imprezy Brazylijskiego Jujitsu stanowiš bezcennš wartoœć dla współczesnych sztuk walki. Dzięki nim w obiektywny sposób przekonaliœmy się jakie techniki działajš, a jakie nie zdajš egzaminu w realnej sytuacji. Okazało się bowiem, że tradycyjne systemy zatraciły swojš skutecznoœć na przestrzeni wieków, nie nadšżajšc za zmieniajšcymi się realiami. Weryfikacja miała miejsce głównie na pierwszych edycjach turnieju UFC, a jej wyniki sš potwierdzane do dziœ.

W pojedynkach Vale Tudo nie sprawdziły się, jako samodzielne systemy, wszelkie style do uderzania - boks, kickboxing, karate, kung fu itp. Jednoczeœnie należy zauważyć, że boks i muay thai okazały się najskuteczniejszymi systemami uderzeń. Nie sprawdziły się również systemy wojskowe (choć trzeba pamiętać, że zabronione było gryzienie i wsadzanie palców do oczu). Znacznie lepiej radzili sobie zapaœnicy stylu wolnego, zawodnicy shootfightingu i innych styli opartych na chwytach. Zaskakujšcy sukces odniosło natomiast Brazylijskie Jiu-jitsu, typowo parterowy styl stworzony na podstawie doœwiadczeń zdobytych w slumsach Rio de Janeiro.

Obecnie poziom fajterów znacznie się podwyższył i nie można pozwolić sobie na zaniedbanie żadnego z dystansów. Dlatego każdy liczšcy się zawodnik Vale Tudo ćwiczy Brazylijskie Jiu-jitsu do walki w parterze, zapasy do rzutów oraz boks i muay thai do uderzania w stójce. Takie podejœcie nazywane jest treningiem przekrojowym lub treningiem Mixed Martial Arts (połšczonych sztuk walki). Trening taki uwzględnia wszystkie praktyczne techniki w każdym z dystansów. Nigdy więcej, żaden mistrz nie będzie mógł swobodnie twierdzić "mój styl jest najskuteczniejszy", gdyż w odpowiedzi usłyszy "Tak? To dlaczego nie sprawdził się w klatce?".

Czy oznacza to œmierć tradycyjnych styli? Niekoniecznie. Należy pamiętać, że trening sztuki walki może mieć wiele aspektów - rekreacyjny (np. aikido), zdrowotny (tai chi), sportowy (taekwondo), duchowy itd. Œwietnym przykładem jest tu Capoeira, która cieszy się w Brazylii ogromnym powodzeniem, mimo, że w jej realnoœć nikt nie wierzy.

Brazylijskie Jujitsu wcišż ewoluuje , każdy większy turniej przynosi nowe, ciekawe doœwiadczenia. Tym niemniej podstawowe założenia taktyczno - techniczne od kilkudziesięciu lat nie ulegajš gwałtownym zmianom.

Brazylijskie Jujitsu pod względem społecznym wywodzi się prosto z najniższych warstw. Tam walka wręcz bardzo często była i w dalszym cišgu jest jednym ze sposobów osišgnięcia wyższej pozycji w grupie czy bycia otaczanym szacunkiem. To powoduje , iż treningi sš bardzo ciężkie i tylko niewielka częœć nowych uczniów jest w stanie wytrzymać je pod względem fizycznym i psychicznym. System ten ma tylko jeden cel - zwycięstwo w walce. I temu właœnie jest podporzšdkowane wszystko.

W większoœci uczniowie jednej szkoły BJJ spędzali wiele czasu ze sobš co zaowocowało jeszcze w latach szeœćdziesištych powstaniem wielu gangów i innych nieformalnych grup, których to członkowie razem trenowali, walczyli i pomagali sobie wzajemnie w życiu codziennym. Ze względu na to niezmiernie rzadko zdarzało się by ktoœ zmieniał klub w, którym ćwiczy. Podobne zapatrywania, podobny styl ubierania się, tatuaże - inne w każdej grupie - pomagały wyróżnić się i być rozpoznawalnym. Bardzo często nawišzywane na macie znajomoœci szybko wykraczały poza jujitsu i przetrwały dziesištki lat. Własne wzory zachowań a nawet możemy powiedzieć swoista subkultura towarzyszšca brazylijskiemu jujitsu rodziła się bardzo długo, jednak dziœ jej kilkudziesięcioletnia tradycja łšczy wszystkich adeptów BJJ.

Warto wspomnieć również o tym, że w odróżnieniu od innych systemów czy stylów walki większoœć trenujšcych darzy się nawzajem ogromnym szacunkiem i sympatiš. Wszystkie międzynarodowe imprezy odbywajš się w bardzo przyjacielskiej atmosferze i bardzo zacięte i niejednokrotnie bardzo brutalne walki wcale nie przeszkadzajš w nawišzywaniu trwałych przyjaŸni i wymianie doœwiadczeń.

Brazylijskie Jujitsu œwięci triumfy od kilkudziesięciu lat na wszystkich arenach walk i nie wydaje się by szybko nastšpiła jakaœ zmiana tego stanu. Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat dzięki geniuszowi kilku następujšcych po sobie mistrzów styl ten odrzucił cały niepotrzebny bagaż tradycyjnych i niestety obecnie nieefektywnych technik i zbliżył się tak jak to jest możliwe do realnej formy walki.

Ten powrót do korzeni powoduje, iż w chwili obecnej kiedy w sportach panuje moda na upraszczanie zasad i reguł a o popularnoœci decydujš wpływy z płatnych form przekazu i reklam BJJ stało się sportem bardzo popularnym i nic nie wskazuje by to miało się w najbliższym czasie zmienić.

Pomimo, iż BJJ nie jest sztukš walki majšca aspekt duchowy, nie ma tutaj sensei a instruktorzy zazwyczaj stajš sie kolegami czy znajomymi z maty to warto uprawiać ten sport ponieważ w życiu warto zdobywac nowš wiedze i umiejętnoœci, które kiedyœ mogš sie przydać w przyszłoœci...
BuHmistrz for WiCi.


1.Fay Goodman, The Ultimate book of Martial Arts, Hong Kong 1998, Annes Publishing Limited
2.Adele Westbrook, Oscar Ratti , Sekrety Samurajów, Bydgoszcz 1997, Diamont Books
3.Jon Stewens, Trzej Mistrzowie, Bydgoszcz 2001, Diamont Books
4.UFC Annual 1994
www.bjj.pl
www.budo.net.pl
www.bjj.szczecin.pl