Ministrowie "25" porozumieli się w sprawie nowelizacji tzw. dyrektywy o Telewizji bez granic, rozszerzając jej zakres m.in. na medialne usługi audiowizualne w internecie czy telefonach komórkowych, a także tzw. telewizję na żądanie, czyli usługę umożliwiającą widzom podejmowanie decyzji, kiedy i co z dostępnego katalogu chcą oglądać.

Nowa dyrektywa uelastycznia zasady dotyczące reklamy, zachowując jednak dotychczasowy maksymalny, 12-minutowy limit czasu przewidzianego na reklamę w ciągu godziny. Przestaje natomiast obowiązywać limit 20 minut między jednym a drugim blokiem reklam. Programy informacyjne i dla dzieci, a także filmy będzie można przerywać najwyżej raz na 30 minut; niedozwolone będzie przerywanie transmisji religijnych.

Niezmienione pozostają przepisy dotyczące reklamy używek. Papierosów w ogóle nie można reklamować. Alkohol - owszem, o ile reklama nie jest kierowana do dzieci, nie zachęca do nadmiernej konsumpcji, nie łączy alkoholu z jazdą samochodem ani nie sugeruje, że picie "ma efekt terapeutyczny" albo wzmaga atrakcyjność seksualną. Nie oznacza to, że kraje członkowskie muszą zgadzać się u siebie na reklamę alkoholu w telewizji. Dyrektywa przewiduje, że każdy kraj może przyjąć rozwiązania bardziej restrykcyjne.

Dozwolone będzie - ale tylko podczas transmisji sportowych - emitowanie pojedynczej reklamy, a nie jak dotychczas całego bloku.

Wbrew stanowisku Komisji Europejskiej, a na wniosek Niemiec, ministrowie zdecydowali, że unijna dyrektywa nie zezwoli na tzw. umieszczanie produktów (z ang. product placement) konkretnych marek w programach czy filmach telewizyjnych. Jednocześnie dyrektywa przewiduje, że każdy kraj będzie mógł zalegalizować product placement u siebie.

Product placement będzie mógł być dopuszczony pod warunkiem poinformowania widza o reklamowanym produkcie na początku i na końcu programu. Jego całkowity zakaz ma obowiązywać w programach informacyjnych i dla dzieci, tak by nie domagały się one od rodziców kupna płatków, jakie je na śniadanie bohater ich ulubionego serialu.

Przyjęte stanowisko w sprawie dyrektywy o Telewizji bez granic poparły wszystkie kraje UE z wyjątkiem Szwecji, Irlandii, Belgii, Litwy, Łotwy, Luksemburga i Austrii. Ich sprzeciw nie wystarczył, by zablokować kompromis, gdyż w sprawach dotyczących usług medialnych obowiązuje podejmowanie decyzji kwalifikowaną większością głosów. Polska poparła kompromis.

Z zadowoleniem przyjęliśmy rozwiązania dotyczące delokalizacji (czyli emisji programów w danym kraju UE przez nadawców z innego kraju UE), co było przedmiotem największej troski Polski. Dyrektywa przewiduje bowiem, że powstanie specjalny mechanizm współpracy narodowych organów regulujących sektor audiowizualny, który umożliwi kontrolę przestrzegania przepisów z zakresu porządku publicznego, np. ochronę nieletnich.