Wszelkie szczegóły dotyczące Międzynarodowgo Spotkania Egzorcystów zostały utajnione. Nie wiadomo nawet, ile osób i z jakich krajów uczestniczy w spotkaniu, ani też, jaki jest jego program.

Określenie "egzorcyzm" pochodzi od greckiego "exorkizein" (wyklinać) i oznacza rozkaz wydany demonowi w imię Boga, aby wyszedł z miejsca, rzeczy lub osoby. Jest to szczególna forma błogosławieństwa (sakramentalium), którego kapłan udziela człowiekowi w pewnych sytuacjach.

Egzorcyzm przebiega według zaleceń rytuału rzymskiego i jest dokonywany przez wyświęconego sługę Kościoła, który działa jako egzorcysta w imieniu i z autorytetem Kościoła, ale za wyraźną zgodą ordynariusza, zazwyczaj biskupa diecezjalnego, o czym stanowi specjalny przepis Prawa Kanonicznego.

Według nauki Kościoła, w całej historii zbawienia występują dobrzy aniołowie, którzy pełnią plan Boży oraz duchy upadłe, zwane diabelskimi, które sprzeciwiając się Bogu, usiłują wciągnąć człowieka we własny bunt przeciwko Bogu.

Egzorcyzmy są obecne w liturgii, np. w obrzędach chrztu dzieci. Wówczas zanoszona jest modlitwa egzorcyzmu nad niemowlętami i poprzez odradzające obmycie człowiek uczestniczy w zwycięstwie Chrystusa nad diabłem i grzechem.

Objawy ingerencji demonicznych są bardzo różne i dotyczą ludzi, zwierząt i przedmiotów. Zadaniem egzorcysty jest rozpoznanie, jaki jest zakres wpływu, działania złego ducha w danym przypadku. Wydanie przez niego oceny zazwyczaj poprzedzone jest badaniami lekarskimi, psychiatrycznymi, np. aby wykluczyć naturalne pochodzenie objawów.

Sygnałami, które mogą świadczyć, według Kościoła, o diabelskim oddziaływaniu jest np. odraza do świętości, m.in. wrogość do osób duchownych, wstręt do sakramentów, ale także niespodziewane agresywne zachowania, nie tylko na tle religijnym; niewyjaśnione dolegliwości zdrowotne (bóle głowy, żołądka, ścisk gardła); mówienie językami nieznanymi dręczonej osobie; posiadanie nadzwyczajnej, niewłaściwej danej osobie siły fizycznej.

Watykan nie ma swojego egzorcysty, ale ma go diecezja rzymska

W otoczeniu osoby opętanej mogą występować odgłosy pukania, słyszalne kroki, przemieszczanie się, pojawianie i znikanie przedmiotów, samoczynne otwieranie drzwi i okien, dziwne zachowanie zwierząt domowych, jakby wyczuwały czyjąś obecność.

Wszystko, co wiąże się w Kościele z egzorcyzmami, okryte jest mgłą tajemnicy, ale przede wszystkim ściśle przestrzeganymi zasadami i regułami. Np. Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Episkopatu Polski w publikacji "Egzorcyzmy i inne modlitwy błagalne" zaznacza: "Egzorcyzm należy sprawować w taki sposób, aby wyrażał wiarę Kościoła i nie nastręczał nikomu skojarzenia z czynnością magiczną, względnie zabobonną. Nie należy dopuszczać do tego, by stał się dla obecnych widowiskiem. Nie wolno udostępniać przebiegu egzorcyzmu żadnym środkom masowego przekazu".

W obrzędach egzorcyzmu szczególną wagę przywiązuje się nie tylko do samych formuł, lecz także do gestów i rytów. Należy do nich znak krzyża, nałożenie rąk, tchnięcie (exsuflatio) i pokropienie święconą wodą.

Rytuał egzorcyzmu przewiduje w określonej kolejności wypowiadanie konkretnych modlitw zakończonych formułą rozkazującą, w której w imię Chrystusa egzorcysta wyklina diabła, wzywając go, aby odszedł od dręczonego człowieka.

Według Kościoła, "tylko egzorcyzmy przeprowadzone przez osoby do tego uprawnione na mocy biskupa mają uzdrowicielską moc", a mający problemy natury duchowej powinni prosić o pomoc swojego spowiednika, który w razie potrzeby skontaktuje z właściwymi osobami.