W "Asteriksie i wikingach" obaj dostają pod opiekę nastoletniego Trendiksa, którego wychować mają na wojownika, choć ten się do tego nie garnie - woli tańczyć przy współczesnej muzyce z dość śmiałym wykorzystaniem kroków Michaela Jacksona, a wplątany w ostrą bijatykę wykrzykuje: "jestem pacyfistą!".

Mimo sympatii, jaką budzą Asterix i Obelix, obaj reprezentują świat, który opiera się na kulcie siły, przemocy i stereotypowych wzorców męskości. Szczupły i dość tchórzliwy Trendix jest tu nie tyle dziwakiem, ile głosem normalności. Zanosi się więc na ironiczną grę z kulturowymi i płciowymi schematami, ale tylko z początku. W rzeczywistości i feminizm jest tu udawany (Abba dubbingowana przez Dodę marzy o tym, by być macho w spódnicy i mieczem u boku), i gra pozorna (Trendix stanie się mężczyzną dopiero wtedy, gdy przejdzie chrzest jako waleczny i odważny wojownik). Wszystko i tak kończy się na szowinistycznych żartach (wikingowie na przykład siłą zmuszają kobietę do ślubu, co ta po latach wspomina z rozrzewnieniem jako "piękne czasy") oraz serii zniszczeń, walk i efektownych ciosów, po których pokonani fruwają pod samo niebo.

Zżymam się na to wszystko głównie dlatego, że podczas premiery na sali nie brakowało 4- i 5-latków. Czy to na pewno odpowiednia widownia dla tego rodzaju filmu, który nie jest niczym innym jak animowanym, a więc i nieco złagodzonym odpowiednikiem płytkiego kina akcji?

Francja 2006 (Astérix et les vikings). Reż. Stefan Fjeldmark, Jesper Moller. Dubbing: Mieczysław Morański, Wiktor Zborowski, Maciej Stuhr, Dorota Rabczewska, Grzegorz Pawlak