Kim jest tytułowe dziecko? Dziewięciodniowym niemowlakiem, wiecznie śpiącym i noszonym na rękach? A może jego tatusiem? Drobnym złodziejaszkiem i kombinatorem, który zamiast przejąć się ojcostwem, postanawia sprzedać swojego syna do adopcji? Mamusi zresztą też nic nie brak, bo zamiast kupować pieluchy i ubranka, woli nową kurtkę... Nie trudno rozsądzić. Niedojrzałość obojga rodziców jest porażająca, dodatkowo wzmocniona dokumentalną, wręcz po-dogmową formą opowieści.

Matka ma jednak ukrytą broń: swoje hormony, które w krytycznej sytuacji pozwolą jej zareagować prawidłowo. Wybiera nie pieniądze, chłopaka u boku i plany "zrobienia" sobie kolejnego dziecka, ale małego Jimmy'ego, syna, swoje dziecko. Czy robi to do końca świadomie? Chyba nie, ale dobrze, że natura wyposażyła kobiety w taką broń. Gdyby nie, małego Jimmy'ego przehandlowano by za gruby plik euro do bogatej rodziny (to jedynie interesowało tatusia)...

Wszystko na sprzedaż, nic nie jest ważne, a każde potknięcie jest tylko błędem, który szybko da się naprawić. Przeprosić, ukorzyć się, nie starając się zrozumieć, właściwie dlaczego ktoś ma do nas pretensje - ilu z nas tak żyje? Oby jak najmniej, bo każde dziecko w pewnym momencie stanie przed problemem, którego nie da się rozwiązać. A wtedy pozostanie tylko znienawidzone "wyjście awaryjne" - przyznanie się do winy dla ratowania własnej skóry, a potem płacz, że cały świat sprzysiągł się przeciwko nam.
Ludzie, chodźcie do kina. Naprawdę w "Moskwie" można obejrzeć fajne filmy