Jest rzeczÄ… fantastycznÄ… to, że w Kielcach zaistniaÅ‚o Å›rodowisko twórców filmowych, prezentujÄ…cych swoje dzieÅ‚a na arenie ogólnopolskiej i – choć może bez wielkich sukcesów – to jednak z nienajgorszymi ocenami. Jednak można by zadać sobie pytanie, po co nakrÄ™cono „CzÅ‚owieka z teatru”, poza, oczywiÅ›cie, chÄ™ciÄ… pokazania, że my też potrafimy.

Film jest bardzo teatralny, w swojej konstrukcji (jak na film) nadzwyczaj sztuczny, nie nazwaÅ‚bym go w żadnym stopniu poetyckim, aczkolwiek jest bardzo metaforyczny. Dobre zdjÄ™cia, montaż i interesujÄ…ca muzyka to jedyne zalety tego „filmu”. Jako widz nie domyÅ›liÅ‚em do dziÅ›, czy wskazanie proweniencji bohatera jako czÅ‚owieka pochodzÄ…cego z teatru miaÅ‚o mnie do niego nastawić pozytywnie, czy może negatywnie, czy może wyjaÅ›nić mi w jakiÅ› szczególny sposób zawiÅ‚oÅ›ci jego filmowych losów (bo być może ludzie teatru relacje miÄ™dzyludzkie, a w szczególnoÅ›ci mÄ™sko-damskie, przeżywajÄ… w jakiÅ› szczególny sposób?). Doprawdy, nie wiem; nie znajdujÄ™ odpowiedzi na te pytania.

Nie mam wiÄ™kszych zastrzeżeÅ„ do gry aktorów, ale scena narastajÄ…cej – w scenie „łóżkowej” - eskalacji wyzwisk w wykonaniu Jana GÅ‚ogowskiego byÅ‚a „piekielnie” sztuczna, nie miaÅ‚a żadnej wewnÄ™trznej dramaturgii uzasadniajÄ…cej coraz to nowe inwektywy kierowane pod adresem dziwnie obojÄ™tnej i maÅ‚o tym zachowaniem wzruszonej Agnieszki Kwietniewskiej. Dlaczego spektakl prezentujÄ…cy film poprzedzony byÅ‚ saksofonowym solo granym w towarzystwie kilkunastu nieruchomych i ciemnych, niczym niedoÅ›wietlony film, postaci też jest dla mnie zagadkÄ…; po co oni siÄ™ w tym miejscu i o tej porze znaleźli?... KtoÅ› z widzów po filmie powiedziaÅ‚, że to byÅ‚ film o dwoistoÅ›ci natury ludzkiej, ale – jeÅ›li to prawda - czy nie byÅ‚o lepszego powodu do krÄ™cenia filmu? Ten jest taki banalny...

KoÅ„czÄ™ jednym zdaniem skierowanym bezpoÅ›rednio do reżysera: niestety, nie byÅ‚ to Panie Glock – ten film – strzaÅ‚ (z glocka) w dziesiÄ…tkÄ™.