Małżeństwo zaaranżowane jest przez ich rodziców. Van Dortowie, ambitni handlarze rybą, cierpią na kompleks nuworysza, a zubożała, arystokratyczna rodzina Everglotów liczy na podreperowowanie budżetu. Nikt za to nie liczy się z preferencjami samych narzeczonych, które, na szczęście, okazują się zbieżne. I wszystko potoczyłoby się gładko, gdyby Victor nie oświadczył się przez pomyłkę pewnej ponętnej upiorzycy. Miodowy miesiąc przyjdzie mu spędzić w krainie zmarłych, w otoczeniu szkieletów, czaszek i piszczeli...

Tim Burton rzadko rozczarowuje swoich fanów. Również i tym razem sporzÄ…dziÅ‚ prawdziwy majstersztyk, poÅ‚Ä…czenie gotyckiego horroru à la Edgar Allan Poe z frywolnÄ… operetkÄ…. Wizualnie jest to bomba, ale treść nie pozostaje w tyle za formÄ…. Film jest jednoczeÅ›nie zabawny (jeżeli ktoÅ› lubi czarny humor), niesamowity, liryczny i bardzo nastrojowy. Do tego na swój sposób niewinny, pozbawiony okrucieÅ„stwa i tÄ™pej brutalnoÅ›ci.

Dzieje sie wiele. Dialogi obfitują w funeralne dowcipy, kościotrupy tańczą, stepują i śpiewają, zaś tytułowa panna młoda to naprawdę niezła sztuka, aczkolwiek nieco sterana życiem (pozagrobowym). Czy kobieta w daleko posuniętym stadium rozkładu może być piękna, słodka i rozczulająca? Otóż może i sam fakt, że Burton jest w stanie wzbudzić w widzu powyższe odczucia, najdobitniej świadczy o jego geniuszu.

Gnijąca panna młoda stanowi, jak dla mnie, kwintesencję stylu Tima Burtona. Reżyser ów zawsze zdradzał ciągoty do zmurszałych krypt, pajęczyn, najczarniejszego humoru i piękna graniczącego ze zgrozą. Jego filmy, takie jak Jeździec bez głowy, Marsjanie atakują, Charlie i fabryka czekolady czy dwa pierwsze Batmany, to niedościgniony wzór nastroju, scenograficznego rozmachu i fantazji.

W filmach Burtona uparcie przewija siÄ™ motyw odmieÅ„ca, być może o podÅ‚ożu autobiograficznym. Z tego powodu niekiedy zarzuca siÄ™ mu nadmiernÄ… neurotyczność czy wydumanie. W Edwardzie NożycorÄ™kim przedstawiÅ‚ autorskÄ… wizje mitu Frankensteina, umieszczajÄ…c tytuÅ‚owego bohatera w scenerii amerykaÅ„skich przedmieść. A w swojej debiutanckiej animacji – notabene bardzo podobnej do GnijÄ…cej panny mÅ‚odej – rozwijaÅ‚ wÄ…tek dzieciaka z przedmieść, który za plecami mamy czytuje gotyckie powieÅ›ci grozy i poddaje swojego pieska eksperymentom w stylu szalonego naukowca z Powrotu do przyszÅ‚oÅ›ci.

Zawsze intrygowało mnie, skąd biorą się wizjonerzy pokroju Burtona. Sam reżyser napomknął kiedyś, że kiedy jego rówieśnicy zajmowali się zwyczajnymi sprawami, takimi jak deskorolka, baseball itd., on przesiadywał w półmroku, czytał Poego i snuł nader niezdrowe fantazje.

Trzeba przyznać, że się opłaciło.