Teraźniejszość, wielka korporacja pracuje nad nowymi źródÅ‚ami dochodów, w laboratoriach (takich caÅ‚kiem zwyczajnych, nie super tajnych jak można by siÄ™ spodziewać) trwajÄ… prace nad szukaniem lekarstw na drÄ™czÄ…ce ludzkość choroby genetyczne. Para naukowców uparcie majstruje w genach próbujÄ…c doprowadzić do zapÅ‚odnienia komórki jednego zwierzÄ™cia komórkÄ… innego.

Po setkach prób w koÅ„cu nastÄ™puje przeÅ‚om, przypadkiem udaje im siÄ™ opracować skuteczny sposób. Wynikiem eksperymentu jest caÅ‚kiem nowy gatunek Å›limaka posiadajÄ…cego bardzo interesujÄ…ce (chyba tylko z biomedycznego punktu widzenia) wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ci.

Naukowiec pÅ‚ci mÄ™skiej jest usatysfakcjonowany, ale jego ambitna partnerka nie zamierza spoczywać na laurach. Postanawia posunąć siÄ™ o krok dalej – zrobić to samo, co poprzednio, ale tym razem użyć ludzkiej czÄ…stki. Znów siÄ™ udaje. PoczÄ…tkowo ukrywa swoje dzieÅ‚o przed partnerem, ale blisko rozwiÄ…zania (tytuÅ‚owa istota dojrzewa w czymÅ› na ksztaÅ‚t sztucznej macicy w zdecydowanie przyspieszonym tempie) prawda wychodzi na jaw. RozsÄ…dny mężczyzna chce zakoÅ„czyć „eksperyment” kiedy jeszcze jest czas, ale daje siÄ™ zwieźć na pokuszenie kobiecie (tak, czepiam siÄ™ tej nieszczÄ™snej kobiety, ale wydaje mi siÄ™, że reżyser kÅ‚adÅ‚ na to szczególny nacisk, a może to tylko ja?) „zobaczmy co z tego bÄ™dzie”.

I tak rodzi siÄ™ „coÅ›”. Ni to Å›limak, ni to pies, ni to kijanka. Jednak z biegiem czasu zaczyna wyglÄ…dać jak czÅ‚owiek… no przynajmniej humanoid. WyrastajÄ… mu rÄ…czki, przyjmuje pionowÄ… pozycjÄ™ ciaÅ‚a, wreszcie formuje siÄ™ twarz. Para naukowców trzyma swój twór w tajemnicy, biernie przyglÄ…da siÄ™ rozwojowi istoty, aż ich najbliższy wspóÅ‚pracownik odkrywa, czym zajmujÄ… siÄ™ jego przeÅ‚ożeni.

Ci wywożą stworka poza laboratorium do wiejskiej posiadÅ‚oÅ›ci należącej do pani doktor, gdzie istota rozwija siÄ™ dalej. Dostaje imiÄ™ i wreszcie zaczyna rozrabiać. Eksperyment ze Å›limakami koÅ„czy siÄ™ katastrofÄ…, naukowcy o maÅ‚y wÅ‚os nie tracÄ… pracy. Stosunki miÄ™dzy paniÄ… doktor a Dren, bo tak nazwana zostaje istota, ulegajÄ… delikatnie mówiÄ…c ochÅ‚odzeniu, jednoczeÅ›nie ociepleniu ulegajÄ… stosunki (dosÅ‚ownie!) Å‚Ä…czÄ…ce Dren z panem doktorem.

Na Sali kinowej rozlega siÄ™ pomruk zniesmaczenia. Widzowie gÅ‚oÅ›no spekulujÄ…, czy ze Å›limakami robiÅ‚ to samo…

Potem jest już z górki. Dren przechodzi ostatniÄ… metamorfozÄ™ zmieniajÄ…c siÄ™ w… Nie, nie mogÄ™ tego napisać, to zbyt chore.

Długo zastanawiałem się, co napisać o tym filmie. Pozostawił we mnie coś na kształt niestrawności, chociaż nie powiem oglądałem go z zaciekawieniem. Całkowicie oderwał mnie od rzeczywistości.

Bardzo pozytywnie wypada gra francuskich i kanadyjskich aktorów, jakiÅ› powiew Å›wieżoÅ›ci w zamerykanizowanym Å›wiecie srebrnego ekranu.

Film czerpie z wielu źródeÅ‚. Znajdziemy tu trochÄ™ wspomnianego wczeÅ›niej „Diabelskiego nasienia”, trochÄ™ „Obcego” czy wreszcie, esencji – „Gatunku”.

Po gÅ‚Ä™bszym zastanowieniu polecam. Można siÄ™ poÅ›miać, można siÄ™ przestraszyć, można podumać nad gÅ‚Ä™bszym sensem, który jednak w filmie „Istota” jest.