Dwoje pensjonariuszy domu opieki Noah i Allie umila sobie czas, czytając pamiętnik, w którym opisana jest historia wielkiej miłości. Okazuje się, że ona jest chora na Alzheimera, a on w ramach terapii, która ma przywrócić jej pamięć, w każdej wolnej chwili czyta jej fragment książki.

I tu historia przenosi się w lata 40. do Północnej Karoliny, jej bohaterowie to dwójka młodych ludzi, których połączyło gorące uczucie. Jak to bywa w rzewnych melodramatach kochankowie napotkają wiele przeszkód, czyli różnice klasowe i materialne, sprzeciw rodziców dziewczyny, zawieruchę wojenną i przechwycone listy. Jak wiadomo prawdziwa miłość pokona wszystkie niedogodności, więc płomienne uczucie nie zgaśnie mimo przeciwności losu.

Pamietnik w całości składa się z wyświechtanych schematów i klisz, a przedstawiona historia na odległość trąci banałem. Mamy tu łzawe zakończenie, rzewną i wzniosłą muzykę, malownicze krajobrazy z urzekającą florą i fauną, miłość, śmierć i ciężką chorobę, a całość przypomina dość kiczowaty obrazek.

Wbrew zamiarom rozwiązania te nie wywołują emocji, o jakie twórcom chodziło. Trudno zaangażować się w tę opowieść i jeszcze trudniej wzruszyć się losami papierowych bohaterów, biorąc pod uwagę fakt, że Pamietnik trwa ponad dwie godziny i dosyć szybko zaczyna nużyć.