A tak wspomina ABBĘ Tomasz Man – reżyser marcowej premiery Teatru im. Stefana Å»eromskiego w Kielcach.

Nowy spektakl kieleckiego teatru pt. Moja ABBA odsyÅ‚a do czasów PRL-u. Osadzona w tamtym okresie akcja, to losy kobiety, która żyje owÅ‚adniÄ™ta nieprzeciÄ™tnÄ… pasjÄ…. Retrospekcje wskazujÄ…, że już od czasów mÅ‚odoÅ›ci kocha zespóÅ‚ ABBA. Szczęśliwe, mÅ‚odzieÅ„cze lata przerywa nieoczekiwany, tragiczny wypadek a dobre wspomnienia z przeszÅ‚oÅ›ci kobieta pielÄ™gnuje wraz z miÅ‚oÅ›ciÄ… do zespoÅ‚u, który staÅ‚ siÄ™ dla niej synonimem tego co utraciÅ‚a. Co znamienne, jej postÄ™powanie odbija siÄ™ na relacjach z rodzinÄ…. Bohaterowie sztuki nie sÄ… ze sobÄ… zżyci, każdego z nich pochÅ‚ania jedynie rozwiÄ…zywanie wÅ‚asnych problemów. Pogmatwane relacje rodzinne nie sÄ… jednak w tym wypadku najważniejsze. Ważne jest tÅ‚o, Man buduje swój spektakl na tym , że ludzie lubiÄ… powracać do tego, co dobrze znajÄ… i nie chodzi tu tylko o utwory popularnego zespoÅ‚u. Moja Abba odwoÅ‚uje siÄ™ do rzeczywistoÅ›ci Polski komunistycznej i tego co siÄ™ z niÄ… kojarzy: Studio 2, dÅ‚ugotrwaÅ‚e stanie w kolejkach itd. PomysÅ‚ wydaje siÄ™ Å›wietny a spektakl nawet uroczy, tylko zrealizowany jest tak jakby reżyser baÅ‚ siÄ™ (?) w peÅ‚ni urzeczywistnić swój pomysÅ‚. Spektakl trwa za krótko, wszystko ledwie dotkniÄ™te: psychologizm postaci, wspomnienie zespoÅ‚u, lata 80-te, finaÅ‚owa scena. I może nie chodziÅ‚o tu o Å›piewanie piosenek, ale kiedy wszyscy aktorzy wychodzÄ… ubrani w strojach ABBY, widz aż czeka na ich wspólne wykonanie. Niestety siÄ™ nie doczeka a przecież spektakl ma charakter bliski musicalowi.

Jedna z mocniejszych stron tego przestawienia to tekst scenariusza autorstwa samego Tomasza Mana. UjÄ™ty w ramÄ™ wiersza biaÅ‚ego, jest przemyÅ›lnie napisany nie tylko pod wzglÄ™dem formy, ale i znaczenia, rzeczywiÅ›cie jest siÄ™ z czego poÅ›miać. A Å›miech w teatrze nieÅ‚atwo wzbudzić. Zgodnie z nowożytnym zwyczajem Å‚amania antycznego decorum pomieszane sÄ… w spektaklu wÄ…tki komediowe z tragicznymi (wypadek Å›miertelny, któremu ulega chÅ‚opak gÅ‚ównej bohaterki). FabuÅ‚a rozgrywa siÄ™ na tle wielkiego telebimu, na którym momentami zostajÄ… wyÅ›wietlone fragmenty koncertu ABBY ze Studio 2 z 1976 roku (zwróćcie uwagÄ™ na urocze logo naszego teatru widniejÄ…ce w prawym, górnym rogu). Poza telebimem, elementem ascetycznej scenografii Anetty Piekarskiej-Man sÄ… schody, takie jak te z koncertu. Åšwietne kostiumy, zwÅ‚aszcza kimona w jakie bywali ubrani podczas swoich wystÄ™pów czÅ‚onkowie zespoÅ‚u ABBA, wywoÅ‚ujÄ… miÅ‚e uczucia, jakie zawsze wiążą siÄ™ z dobrymi wspomnieniami. Bo bardziej sentymentalny niż kunsztowny jest ten spektakl.

Pora wspomnieć o grze aktorskiej, rozczarowujÄ…cej tym razem. WyróżniaÅ‚ siÄ™ Wojciech Niemczyk, ale wyÅ‚Ä…cznie gdy wcielaÅ‚ siÄ™ w postać Reżysera, zmianie postaci w mÅ‚odego ChÅ‚opaka ze wspomnieÅ„, nie towarzyszyÅ‚y zmiany w kreacji: pozostaÅ‚ gburowaty. Zdawać by siÄ™ mogÅ‚o też, że powinien być przepeÅ‚niony mÅ‚odzieÅ„czym idealizmem, którego zabrakÅ‚o. Podobnie jak kreatywnoÅ›ci i spontanicznoÅ›ci pozostaÅ‚ym. WyniosÅ‚a, w tej kreacji Joanna Kasperek, choć to nie pasowaÅ‚o do roli, mnie nie urzekÅ‚a i tego wieczoru z pewnoÅ›ciÄ… nie staÅ‚a siÄ™ Dancing Queen….

Kwestie upodobania jednak, powtarzając za Immanuelem Kantem, są subiektywnym odczuciem każdego podmiotu, zatem idźcie na spektakl Moja Abba i sami sprawdźcie jakie uczucia w Was wywoła!