Emocjonalny ciężar utopiÅ‚ siÄ™ gdzieÅ› w granatowej plastelinie (chociaż akurat plastelinowa „GnijÄ…ca panna” byÅ‚a udana). NajwiÄ™kszy fan Johnny'ego Deppa ma problem zbliżony do późnego Luca Bessona, tj. tworzenie perfekcyjnych pierdóÅ‚ nawet nie ocierajÄ…cych siÄ™ o skalÄ™ talentu autora.

W, opartych na swojego czasu popularnym serialu telewizyjnym, „Mrocznych cieniach” niby wszystko jest po burtonowemu – ssÄ…co-tÅ‚oczÄ…cy wampir Depp paraduje po bezbÅ‚Ä™dnie przerysowanych plenerach w poszukiwaniu równie bladej ukochanej. Film sprawia jednak wrażenie, jakby reżyserowaÅ‚ go jeździec bez gÅ‚owy, który precyzyjnie wyczuwa każdy pojedynczy element, ale wydaje siÄ™ Å›lepawy na caÅ‚ość. A caÅ‚ość pÄ™ka niczym skóra Barnabasa pod wpÅ‚ywem Å›wiatÅ‚a sÅ‚onecznego. Dysonans pomiÄ™dzy paliwem dowcipu (facet z XVIII budzi siÄ™ w czasach hipisowskich) a źródÅ‚em dramatu (wiedźma uÅ›mierca ukochanÄ… faceta a jego samego zamienia w wampira) sprawia, że widz wychodzi z kina dziwacznie zmieszany. ZupeÅ‚nie jak po przeczytaniu koÅ„czÄ…cej siÄ™ źle bajki albo ciężkiego dramatu o szczęśliwym zakoÅ„czeniu. MasÄ… wypeÅ‚niajÄ…cÄ… tÄ™ lukÄ™ mieli być Å›wietni aktorzy (z Bonham-Carter i Pfeiffer na czele), ale z winy niezbyt nomen omen krwistego scenariusza ich role pozostajÄ… kawaÅ‚kiem zmarnowanej plasteliny.

NajgorszÄ… rzeczÄ… jakÄ… można powiedzieć o „Mrocznych cieniach”, uwzglÄ™dniajÄ…c nawet wszystkie powyższe ukÄ…szenia, jest to, że nie sÄ… zÅ‚e. Tym boleÅ›niej widać wtedy, że odpowiednio naprowadzony materiaÅ‚ bazowy mógÅ‚by być samograjem. Ale niestety, jakkolwiek mroczno by to nie zabrzmiaÅ‚o, najwiÄ™kszym problem w filmie Burtona okazuje siÄ™ być tym razem sam Burton.