Dla Bartka jedyną ucieczką ze świata dorosłych stają się wizyty w schronisku dla zwierząt, gdzie uparcie i z całym sercem walczy o życie psa. Pomimo otaczającej go biedy (mieszka w jednopokojowym domu w Łodzi, jedynym zarobkiem jest praca chałupnicza matki), agresji, chamstwa, potrafi zachowac wrażliwość i godność. Jednak , co zrobi, gdy okaże się, że jego życie może się kompletnie zawalić?

Co zwraca uwagę, to że autorom udało się zrobić film o przemocy koszmarnego rodzaju praktycznie żadnej przemocy nie pokazując – oraz że uniknęli łzawości i łatwych schematów w najbardziej naładowanych emocjonalnie momentach.

Nasycony niespełnionymi marzeniami, frustracjami, strachem przed niezrozumieniem, czyli tym, co w dzisiejszych czasach - nie oszukujmy się - dotyka każdego z nas.

Dramatyczny obraz otrzymał główne nagrody m.in. na festiwalach w Edynburgu, Kijowie, Teheranie, ęłęóTaipei, Rzymie i Stuttgarcie. Główna nagroda na prestiżowym festiwalu filmów krótkometrażowych w Nowym Jorku otworzyła "Męskiej sprawie" drogę do oscarowej nominacji. To właśnie organizatorzy tego festiwalu zgłosili film do hollywoodzkiej Akademii.

Co pociąga widzów i jurorów w tej kameralnej historii bez happy - endu? Chyba szczerość i brak patosu. Nie bez znaczenia jest też rzetelne aktorstwie i sprawne rzemiosło (operator filmu, Bogumił Godfrejow, dwukrotnie zdobył Złotą Kijankę na festiwalu operatorów Camerimage).

Wydaje mi się, że dobrym podsmowaniem filmu są słowa Wojciecha Kuczoka: "Męska sprawa Sławomira Fabickiego, to film, który boli. Truizmem byłoby stwierdzenie, że jest przejmujący - bo to my jesteśmy w tym wypadku przejmujący: przejmujemy ból i upokorzenie od młodego bohatera, przyjmujemy je na siebie, wychodzimy z kina pobici"