Bądźmy szczerzy - nie dość, że oryginalny tytuł brzmi inaczej (Filth and Wisdom - Mądrość i Brud), to jeszcze w dodatku nie ma się nijak do treści filmu. W teorii otrzymujemy historię trójki współlokatorów, którzy zmagają się z własnymi problemami życiowymi. Andre, ukraiński Rom, próbuje przeforsować w wytwórniach płytowych swoją folk-punkową kapelę Gogol Bordello oraz zmaga się z trudną przyjaźnią z mieszkającym piętro niżej ślepym poetą. Holly, uczennica szkoły baletowej, próbuje zarobić pieniądze jako tancerka go-go. Dodajmy - beznadziejna na początku. Juliette natomiast pracuje w aptece, gdzie zbiera datki na dzieci z Afryki oraz jest obiektem uczuć swojego pracodawcy - Hindusa Sardeeba.

Niby mamy mieszankę kulturową i całkiem niezły pomysł na dramat obyczajowy, ale ktoś uparł się, żeby to była komedia. W rezultacie wszystkie sceny o takim potencjale są miażdżone przez beznadziejne aktorstwo, montaż i... scenariusz. Niby Andre opowiada o mądrości życiowej, która łączy się z trupami w szafie, jakie każdy z nas powinien trzymać, ale z tego cynizmu niewiele wychodzi, a poziom wynurzeń znacząco odbiega od tych prezentowanych przez choćby Gregory'ego House'a.

Inną kwestią są zachwiania w fabule, gdzie w teorii te trzy historie powinny się równorzędnie przeplatać, a wskutek źle poprowadzonej fabuły mamy wrażenie, że Andre to jądro filmu, a dziewczyny są niczym więcej jak orbitującymi elektronami. Widać to najlepiej w jednej ze scen, w których Andre dorabia jako luksusowa męska prostytutka - sam muzyk zabawia się w spanking z klientem w szkolnej konwencji, natomiast Juliette i Holly przebrane za uczennice sobie obok paradują... Poprawka - nie paradują. Siedzą i chichoczą.

Właściwie wszystko kuleje w tym filmie - brak myśli przewodniej, brak morału, brak wszystkiego. Działania bohaterów są wymuszone udziwnionym scenariuszem, sami bohaterowie są kompletnie pozbawieni jakiejkolwiek wiarygodności psychologicznej i grają niczym licealiści na filmie studniówkowym, a, co najgorsze - jedyne, co się da oglądać, to finałowy występ Gogol Bordello. No bo, jak to w "komedii", wszystko musi znaleźć szczęśliwy finał.

Bywają fabuły ciągnięte jak po sznurku, które są strawne i lekkie. Tutaj jednak można odnieść wrażenie, że scenariusz to krowa, która padła w trakcie prowadzenia na pole, a Madonna - jako osoba ją prowadząca - usilnie ciągnie truchło dalej, udając że nic się nie stało.

Trzeba przyznać, że do oglądania filmu się zmuszałem. I taki jest wniosek - nie warto, chyba że lubi się gry sado-maso, których akurat w filmie jest całkiem sporo.

- Mateusz Kowalski