Ta sytuacja jest dla samej Annie pewnym zaskoczeniem, ponieważ planowała robić "karierę" w świecie finansów. Tymczasem pracę opiekunki traktuje jako zajęcie tymczasowe. Sama Annie pochodzi z klasy średniej i dlatego porządki panujące w domu Pani X są dla niej dużym zaskoczeniem, a traktowanie małego Grayer'a wydaje jej się bezduszne.

Pani X do zajmowania się domem ma gosposię, a do opiekowanie się dzieckiem, nianię. Sama dba o swoją urodę, kupuje coraz to nowe ubrania i biżuterię, w związku z czym jest bardzo zajęta. Z kolei Pan X to wielki nieobecny - głównie zarabia pieniądze a w domu pojawia się jako gość.

Grayer, choć żyje w luksusie, to jest w pewnym sensie opuszczonym dzieckiem. Rodzicie nie interesują się nim jako człowiekiem, tylko jako jednym z elementów realizacji ich ambicji - np. oczekują, że od małego będzie mówił w kilku językach, dostanie się do prestiżowej szkoły, itd. Annie odnosi się do Grayer'a w sposób, w jaki sama została wychowana, a więc normalnie: rozmawia z nim, bawi się i po prostu spędza z nim czas. Dzięki temu bardzo szybko się zaprzyjaźniają. Pani X nie poświęca swojemu dziecku wiele uwagi. Wymaga jednak, aby niania całkowicie oddała się ich rodzinie. Kiedy odrywa, że Annie spotyka się z Harvardzkim Ciachem, postanawia ją zwolnić.

Sam film z czystym sumieniem mogę polecić tym... którzy nie czytali książki. W powieści bardzo wyraźnie zostało pokazane wręcz patologiczne zjawisko traktowania dzieci jako kogoś, kto przeszkadza i kto ewentualnie może być powodem do dumy, jeśli spełni przesadne wymagania rodziców. W filmie ten wątek został jedynie lekko zarysowany, podczas gdy w książce stanowił główny temat.

Ci, którzy książkę czytali, mogą odczuwać pewien niedosyt po obejrzeniu filmu, ponieważ ekranizacja jest raczej "lekka" i w całej fabule postawiono akcent na sceny humorystyczne. Jednocześnie dużym plusem filmu jest gra aktorska, w szczególności świetna rola Laury Linney jako Pani X.

Marta Szczecińska