Reżyserem "Nadziei" jest Stanisław Mucha - mieszkający w Niemczech specjalista od dokumentu, a jedną z drugoplanowych ról gra... Grzegorz Artman, aktor od blisko 2 lat mieszkający w Kielcach.

Film powstaje w koprodukcji niemiecko-polskiej, największego niemieckiego producenta "Pandory" i polskiego "Kalejdoskopu", a pojawią się w nim m.in. Zbigniew Zamachowski, Zbigniew Zapasiewicz, Wojciech Pszoniak, Jerzy Trela, Jan Frycz i Dominika Ostałowska.

Dotychczasowa droga artystyczna Grzegorza Artmana wiodła głównie przez teatr, począwszy od znanego w latach 90-tych białostockiego Wierszalina Piotra Tomaszuka, a na "Hotelu pod Aniołem" w reżyserii Piotra Cieplaka, spektaklu-finaliście ubiegłorocznego konkursu na wystawienie polskiej sztuki współczesnej skończywszy. - To pierwsza przygoda z filmem o takiej randze i zasięgu. Do tej pory miałem okazję wielokrotnie uczestniczyć w projektach niezależnych i bardzo sobie cenię te doświadczenia. Uważam, że zarówno energia, pomysłowość i bezkompromisowość ludzi biorących udział w tych bardzo trudnych przedsięwzięciach, rozwijała nas w trybie przyspieszonym i jestem przekonany o słuszności tak przebytej drogi. Jeżeli chodzi o rangę przedsięwzięć, to dane mi było podpatrywać Romana Polańskiego i jego ekipę przy zdjęciach do "Pianisty" w których brałem udział jako epizodysta. To bardzo ważna lekcja. - opowiada Artman

- W "Nadziei" cenię sobie przede wszystkim możliwość konfrontowania swoich spostrzeżeń i sposobu myślenia czy stylu pracy z twórcami, których darzę ogromnym szacunkiem. Fascynuje mnie ta intensywność i świadomość, że to, co najcenniejsze dzieje się pomiędzy dialogami. Chcę zawrzeć całą złożoność swojego bohatera, w kilku krótkich sekwencjach - opowiada. - Nie do przecenienia jest także wolność i twórcza swoboda w pracy nad postacią, jaką daje reżyser a przede wszystkim możliwość dzielenia się swoimi refleksjami z jego wizją. To nie jest częste, więc cenię sobie to w dwójnasób i korzystam z tego.

Artman zaprzecza, jakoby wizja Stanisława Muchy była próbą przywołania metafizycznego, tajemniczego klimatu znanego z filmów wybitnego polskiego reżysera: "Przypadku", "Bez końca", Dekalogu", "Podwójnego życia Weroniki" czy "Trzech kolorów". - Cenię kino Kieślowskiego przede wszystkim za niezwykłą umiejętność obserwowania ludzi, za intensywność poszukiwań twórczych. To rozdział zamknięty. Po jego odejściu zostały pomysły i nie zrealizowane projekty. Tak jest i w tym przypadku. Każdy ze scenariuszy autorstwa Krzysztofa Piesiewicza realizuje inny młody twórca i jest rzeczą naturalną, że każdy poszukuje własnego języka i sposobu interpretacji. Kino Kieślowskiego jest jedyne i każda próba jakiejś formy naśladownictwa będzie krzywdą, jaką sobie samemu ów naśladowca wyrządzi.

W "Nadziei" Artman gra postać Michała, skazanego na kilka lat więzienia za zabójstwo w afekcie. W więzieniu odwiedza Michała tylko brat Franciszek, główna postać filmu, grany przez debiutanta Rafała Fudaleja. Franciszek chce pomóc Michałowi przetrwać trudne lata więziennego odosobnienia. Czy mu się uda, zobaczymy na premierze: - Nie powinienem zdradzać fabuły i nie chcę tego robić - zaznacza aktor. - Mogę tylko powiedzieć, że do swojej roli przygotowałem się bardzo intensywnie i drobiazgowo. Np. przed wyjazdem na zdjęcia do Niemiec, odwiedziłem areszt śledczy na Piaskach, rozmawiałem z terapeutami, aby sprawdzić czy moje pytania jakie sobie zadawałem są dobrze postawione. Przeczytałem na nowo wiele książek: np. "Obcego" Camusa, "Mury Hebronu" Stasiuka. Starałem się jak najdokładniej przygotować, wrzucić do głowy jak najwięcej danych, aby potem selekcjonować i wykorzystywać je na rzecz budowanej postaci..

Do końca zostało jeszcze kilka planów zdjęciowych, na które aktor wyjeżdża tym razem do Warszawy. Potem oczywiście postprodukcja, montaż: - Teraz rozmawiamy o tym, jakby nic ważniejszego i ciekawszego nie było, ale to fałszywy trop. Za moment emocje opadną, a na ekranie, przez kilka minut będziemy oglądać to co udało się zbudować. To będzie moment, który jedynie przypomni o tym wszystkim co składało się na tą pracę, a my sami - ja, cała ekipa - czy tego chcemy, czy nie, będziemy znacznie dalej. Chciałbym, i to jest dla mnie ważne, aby moja postać była wyrazista, głęboka i byśmy mogli wychwycić tę wrażliwość, jaką z sobą niesie. Chcę, aby widz nie przeszedł obok niej obojętnie. To jest cel. W "Piekle" matka pojawia się w kilku scenach. Widzimy twarz, oko, drobny gest. Jednak to ona jest w tym filmie osią zła i w sposób niezwykle intensywny wdziera się w podświadomość. To wielka sztuka i warto się o to bić - dodaje.