Nic nie wskazywało, że popularny "Paweł" tak szybko odejdzie. Jeszcze w sobotę uczestniczył w Gali i Balu Mistrzów Sportu 70. plebiscytu "Przeglądu Sportowego" na dziesięciu najlepszych sportowców Polski, który dwukrotnie wygrał w 1957 i 1968 roku, jeszcze w poniedziałek gościł na Gali Olimpijskiej w Centrum Edukacji Olimpijskiej.

Jerzy Pawłowski urodził się 25 października 1932 w Warszawie, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. W 1949 rozpoczął karierę szermierczą w klubie Ogniwo. W 1952 został powołany do wojska i zaczął treningi w WKS Legia. Tam trafił w ręce znakomitego węgierskiego trenera Janosa Kevey. Nieprzeciętnie utalentowany Pawłowski już po roku treningów w grupie "cudownych dzieci" zdobył wicemistrzostwo Polski.

Mając 18 lat powołany został do kadry narodowej, a podczas olimpijskiego debiutu w Helsinkach dotarł razem z Wojciechem Zabłockim do półfinału turnieju indywidualnego szablistów. Rok później znalazł się w finale brukselskich mistrzostw świata. Cztery lata później wywalczył pierwszy złoty medal MŚ w Paryżu.

W stolicy ukończył w 1956 roku Liceum Ogólnokształcące, a w 1968 roku obronił pracę magisterską i otrzymał tytuł magistra praw Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1956 na IO w Melbourne zdobył dwa srebrne medale - drużynowo i indywidualnie. W 1957 na mistrzostwach świata w Budapeszcie walnie przyczynił się do zdobycia przez Polskę tytułu mistrza świata dzięki swemu pamiętnemu zwycięstwu nad Węgrem Rudolfem Karpati. W 1960 na Olimpiadzie w Rzymie zdobył wraz z drużyną srebrny medal w szabli. W 1964 w Tokio zdobył w drużynie brązowy medal we florecie. Rok 1968 to największy jego sukces - złoty medal w szermierce indywidualnie w Meksyku.

Poza Igrzyskami Olimpijskimi zdobył także 18 razy medali mistrzostw świata, w tym trzykrotnie złoty (1957, 1959, 1965). W 1967 Międzynarodowa Federacja Szermiercza (FIE) uznała go za szablistę wszech czasów.

14 razy wywalczył indywidualne mistrzostwo Polski, nie tylko w szabli, ale także we florecie, siedem razy wicemistrzostwo oraz 3- krotnie brązowy medal oraz 21 razy mistrzostwo kraju w konkurencji drużynowej.

W latach 1970-74 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Szermierczego. Dzięki swoim osiągnięciom na arenie międzynarodowej został wybrany dwa razy najlepszym sportowcem 25-lecia i 30-lecia PRL.

W 1975 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz USA i w maju 1976 roku skazany na 25 lat więzienia. Po odsiedzeniu 10 lat i 44 dni został ułaskawiony przez ówczesną Radę Państwa i wymieniony na moście w Berlinie za szpiegów polskich złapanych na Zachodzie. Jednak nie zdecydował się opuścić Polski.

Napisał także książki "Trud olimpijskiego złota" (1973), "Najdłuższy pojedynek" i "Spowiedź szablisty" (1994). Obok wspaniałych umiejętności szermierczych obdarzony był także talentem malarskim.