Szok wzrasta nastÄ™pnego poranka, podczas którego w kuchni widzi swego małżonka, caÅ‚ego i zdrowego. Wczorajsze wiadomoÅ›ci uznaje zatem za koszmarny sen. Ale jak siÄ™ zachować kiedy nazajutrz w salonie gromadzÄ… siÄ™ ludzie na stypÄ™ i pogrzeb… jej męża? Oszaleć można, czyż nie? Tak poczÄ…tkowo wydaje siÄ™ najbliższym Lindy. Kobieta lÄ…duje w szelkach na oddziale zakÅ‚adu psychiatrycznego. Ale i to okazuje siÄ™ być omamem, przywidzeniem, zÅ‚ym przeczuciem czegoÅ› co jednak wisi nad szczęściem (jeszcze w komplecie) rodziny Hansonów. Bohaterka wychodzi z nie zaistniaÅ‚ej jeszcze żaÅ‚oby i na wÅ‚asnÄ… rÄ™kÄ™ walczy o to, by nie miaÅ‚a ona miejsca. Od teraz każdy jej krok i czynność pozostawiÄ… istotny Å›lad na mapie dalszych wydarzeÅ„.
Problem w tym, że antycypacja pojawia się regularnie, ale nie chronologicznie w stosunku do wydarzeń. Nie tylko gubi to samą bohaterkę, ale jak się dowiaduje z forum, także i widzów. Jednak, moim zdaniem, powierzchowne poplątanie fabuły jest zabiegiem koniecznym, by utrzymać napięcie, a przy okazji wymusić na widzu ponowny udział w seansie. Można filmowi zarzucić jeszcze kilka innych rzeczy, jednak nie będzie ich aż tyle co pod adresem innych kinopleksowych produkcji spod sztandaru "szybkiej rozrywki".
Oto przepis na kolejny zapychacz, wyświetlany "do popcornu".