reż. Roberto Rodriguez
wyk. Bruce Willis, Mickey Rourke, Benicio Del Toro, Clive Owen, Elijah Wood, Jessica Alba, Rosario Dawson
prod. USA 2005
Premiera: 10 czerwca 2005
---

Sin City jest adaptacjÄ… kultowego komiksu. OdwoÅ‚uje siÄ™ też do estetyki kryminałów àa Raymond Chandler i Dashiell Hammett, z caÅ‚ym dobrodziejstwem gatunkowego inwentarza: plugastwem, perwersjÄ… i mrokiem, wisielczym humorem i czyszczeniem miejskich brudów.

Podobnie jak w starych kryminaÅ‚ach, akcji towarzyszy niemilknÄ…cy narrator. Monologi w pierwszej osobie peÅ‚ne sÄ… kwiecistych porównaÅ„ w stylu Philipa Marlowe’a, takich jak: „nadawaÅ‚em siÄ™ do tego tak, jak paralityk nadaje siÄ™ do przeprowadzenia zabiegu trepanacji czaszki za pomocÄ… szpadla”, albo „kiedy z tobÄ… skoÅ„czÄ™, piekÅ‚o wyda ci siÄ™ rajem”.

Owymi tekstami sypiÄ… kolesie tak twardzi, jak polityka prezydenta Putina. Tak cool, że pingwin to przy nich salamandra. Kolesie, dla których zbieranie ciosów na szczÄ™kÄ™ jest czynnoÅ›ciÄ… równie naturalnÄ… jak oddychanie. Bohaterowie cyniczni, ale kierujÄ…cy siÄ™ swoistym kodeksem moralnym. Tak na marginesie, to ich „pozytywność” sprowadza siÄ™ czÄ™sto do tego, że widownia życzy okrutnej Å›mierci raczej ich przeciwnikom. Ave.

Jak na kryminał czarny przystało, są i kobiety wszeteczne. W duchu czasów, ich bezbronność i kruchość zredukowana jest do minimum. Panny z Miasta Grzechu są na tyle równouprawnione, iż same zabijają szybko, wydajnie i wdzięcznie. Wciąż jednak potrzebują pomocnej męskiej dłoni, najlepiej dzierżącej gnata, topór lub przynajmniej tasak. I tak, jak twardziele buchają ikrą, postacie dam odznaczają się maksymalnie przerysowaną kobiecością.

Oglądając Sin City nie mogłem odpędzić natrętnego odczucia, że ktoś bezczelnie robi mnie w konia. Teoretycznie zabawa była przednia. Bohaterowie wyraziści, akcja wartka, pomysły świeżutkie. Co rusz trafiał się aktor znany i lubiany, albo ładna pani, trup padał pokotem, chwytliwy greps nie nadążał za grepsem. Nie zabrakło odwołań do śp. Elvisa Presleya, tudzież filmowych cytatów, np. z Przynieście mi głowę Alfreda Garcii Sama Peckinpaha. Co jakiś czas ujęcie zastygało w komiksowej ramce, a twardziel tulił blondynę na wietrze. Lufa dymiła, papieros się żarzył, świeży kikut ociekał, albo nie ociekał. Piknie, jeno troszeczkę paskudnie.

Wreszcie pojÄ…Å‚em, że Sin City nie jest bÅ‚yskotliwÄ… adaptacjÄ… komiksu, ono j e s t komiksem. Filmowa krew czÄ™sto leje siÄ™ tam na biaÅ‚o. Geniusz, albo diabelski trick Rodrigueza polegaÅ‚ na tym, że osiÄ…gnÄ…Å‚ absolutnÄ… nierealność przemocy, oswoiÅ‚ okrucieÅ„stwo i zamieniÅ‚ demona w domowego pieska. Owszem, zdarzaÅ‚o siÄ™ to w komediach i w tarantinowskich baletach, ale nigdy przemoc nie byÅ‚a aż tak… miÅ‚a. ZupeÅ‚nie, jak na Å›redniowiecznych pokazach egzekucji i tortur, gdy tÅ‚uszcza przepychaÅ‚a siÄ™, by dojrzeć usuniÄ™cie kolejnej koÅ„czyny, wyrwanie jÄ™zyka czy wypalenie oka.

Podobno w tamtych ciemnych czasach matki podnosiły na rękach dzieci, żeby te mogły lepiej widzieć kaźń. W Sin City mamy sposobność podziwiać, dajmy na to, jak głodny brytan wyżera wnętrzności obywatela, któremu przedtem urżnięto ręce i nogi. Bo zasłużył. I nawet się nie chce człowiekowi mrugnąć. A jeżeli czuje wstręt, to tylko z tego powodu, że wstrętu nie czuje.

W tym filmie wartością jest akcja, walory estetyczne i spektakularna obsada. Jeśli idzie o wykorzystanie estetyki komiksu w kinie, jest to z pewnością krok milowy. Pytanie, w jakim kierunku.