Stereotypowy przedstawiciel tej subkultury to nigdy nie uÅ›miechajÄ…cy siÄ™ nastolatek z czarnymi lub wybielonymi, lekko przetÅ‚uszczajÄ…cymi siÄ™ albo nadmiernie wysuszonymi wÅ‚osami, grzywkÄ… zakrywajÄ…cÄ… 3/4 twarzy, bladÄ… cerÄ… oraz paznokciami pomalowanymi na czarno. Oczy ma zazwyczaj mroczne, rozmazane, przerysowane eyelinerem i wzmocnione tuszem. OczywiÅ›cie widzÄ… to, co chcÄ… widzieć. Jego usta sÄ… niechÄ™tne, wybielone i peÅ‚ne pseudopoetyckich beÅ‚kotów.



UbierajÄ… siÄ™ w obcisÅ‚e ciuchy w ciemnej tonacji, które podkreÅ›lajÄ… ich cierpienie i ból. Zdecydowana wiÄ™kszość ubraÅ„ w jego szafie jest w paski, czaszki lub szachownice. Nie noszÄ… plecaka, dźwigajÄ… wypchanÄ… mechanicznymi zabawkami torbÄ™. Ulubionym miejscem przesiadywaÅ„ emosów sÄ… pozerskie, biedne, zadymione kluby oraz chodnik przed supermarketem. W tych pierwszych emowcy spotykajÄ… siÄ™ w celu ukazania swej wrażliwoÅ›ci wÅ›ród ludzi Å›lepych na piÄ™kno ich duszy. Drugie miejsce sÅ‚uży zaÅ› opÅ‚akiwaniu z innymi emowcami wizyty w skateparku.

Nie ma mowy o jakiejkolwiek sensownej rozmowie. Mają swoje zdanie na każdy temat i nawet, jeśli głoszą nieprzeciętne herezje, to i tak ty się mylisz. Szkoła jest im obca, ale tkwią w niej jak pozostali. A wycofanie nie jest wskazane, a więc witaj szkoło i do przodu!