Percepcję "Tarnation" zmienia dopiero świadomość, czym w istocie jest ten film. A właściwie nie film, lecz eksperyment. Jonathan Caouette, wykorzystując rodzinne archiwum zdjęć i taśm filmowych, stworzył niezwykłą impresję na temat własnego życia. Impresję sugestywną wizualnie, ciekawą muzycznie i rewolucyjną formalnie.

W jego rękach prywatne archiwum zyskało indywidualny, artystyczny rytm - stało się emocjonalnie prawdziwe i angażuje odbiorcę niczym dobry scenariusz filmowy. To forma wcześniej nie odkryta, usytuowana gdzieś pomiędzy dokumentem a fabułą. I dlatego projektu Caouetta po prostu nie wypada nie zobaczyć.

Tę specyficzną biografię lepiej się jednak czuje niż ogląda. I tylko traktując "Tarnation" niczym ciąg kolejnych ekshibicjonistycznych obrazów można właściwie ocenić rangę tego niecodziennego eksperymentu. Doszukując się tu klasycznych filmowych środków wyrazu, można się szybko i boleśnie sparzyć.

Dlatego "Tarnation" wypada obejrzeć dwa razy. Raz - z ciekawości. Drugi raz - dla przyjemności.