Tartuffe to bohater „ÅšwiÄ™toszka”, sztuki cieszÄ…cej siÄ™ niesÅ‚abnÄ…cÄ… popularnoÅ›ciÄ… od ponad trzystu lat. Przekaz jej jest wciąż aktualny - kpina z faÅ‚szywej religijnoÅ›ci i obnażenie uÅ‚omnoÅ›ci ludzkiej. Aktualność tÄ™ dodatkowo podkreÅ›lajÄ… współczesne kostiumy aktorów np. czarny garnitur, jeansy czy trampki. Molier naucza ze sceny trzema rodzajami komizmu: postaci, sytuacyjnym i sÅ‚ownym. JeÅ›li sztuka teatralna ma leczyć przez Å›miech to Molier jest najlepszym lekarzem.
Zabawa i nauka w półtorej godziny, bez przerwy.

Tytułowy bohater Tartuffe pojawia się dopiero w trzecim akcji, lecz dowiadujemy się o nim wcześniej z rozmów pomiędzy członkami rodziny Orgona.

Tartuffe to intrygant i bezwzględny manipulator. Zagraża uczciwej, spokojnej mieszczańskiej rodzinie. Prawdziwy charakter skrywa pod powierzchnią cnotliwego i pobożnego chrześcijanina.

Orgon to Å‚atwowierny czÅ‚owiek, nie sÅ‚uchajÄ…cy rad najbliższych, akceptujÄ…cy dewocjÄ™, nie zdajÄ…cy sobie sprawy, że jest wykorzystywany. GoÅ›ci Tartuffe’a w swoim domu jak brata i pozostaje niewzruszony na próby zdemaskowania „Å›wiÄ™toszka”. Dopiero tracÄ…c caÅ‚y majÄ…tek przestaje mu bezgranicznie ufać Tartuffe’owi i traktować jak najwyższy autorytet.

Reżyser wydobył z aktorów to co najcenniejsze do nakreślenia bohaterów sztuki- gest, mimikę, szorstki głos. Uwagę przyciąga gra aktorska (niestety, nie znalazłam nazwiska tej aktorki) w roli Marianny oraz Dawida Żłobińskiego w roli gwardzisty. Ich gra mieni się najwyższymi walorami artystycznymi. Ekspresja i prawdziwość tych postaci zasługuje na wielkie uznanie.
Ukłon podziwu w stronę Hanny Szymczak za ascetyczną scenografię.

Koniec spektaklu pozostawia w zamyśleniu.

Polecam tę sztukę z wysokości loży.

Gusia