Mam wrażenie, że Kevin Reynolds podobnych pytań nawet sobie nie stawiał. Choćby dlatego, że - jak sam przyznaje - druzgocząca większość Amerykanów o historii Tristana i Izoldy nie ma pojęcia. Scenarzysta Dean Georgaris mitycznych bohaterów przykroił więc do swoich potrzeb, odarł z magii (nie pojawia się miłosny napój) i umieścił na historycznym tle eksploatowanym często w opowieściach arturiańskich (początek tzw. "ciemnego średniowiecza" po upadku Rzymu). Ten właśnie okres pozwolił podkreślić konflikt między "dobrymi" Anglikami próbującymi zjednoczyć rozbite ziemie (w filmie symbolizuje go lord Marke) i egoistycznymi "barbarzyńcami" (celtycki władca Donnchadh), a nawet "upolitycznić" miłość Tristana i Izoldy, która okazuje się przyczyną zerwania z trudem zawartego rozejmu.

Sam Reynolds podszedł do bohaterów jak amerykański rzemieślnik - ich uczucie chciał do bólu zracjonalizować. Z mitu o Tristanie i Izoldzie, którego istotą jest tajemnica, szaleństwo, siła przeznaczenia bądź fatum, pozostawił naskórkowy pseudotragizm - filmowi kochankowie po prostu nie mogą być razem (Izolda zostaje żoną Marke'a, a Tristan to jego sługa i przyjaciel). Jeśli jakaś postać próbuje wydobyć z miałkiego scenariusza dramatyzm, to jest nią Sophia Myles jako Izolda - Tristan w wykonaniu Jamesa Franco jest konsekwentnie bezbarwny, a chwilami równie irytujący jak doczepione na siłę wersety z Johna Donne'a.

W filmie bronią się przede wszystkim zdjęcia Artura Reinharta (operatora filmów Doroty Kędzierzawskiej), który świetnie kreuje na ekranie mroczną atmosferę, by niespodziewanie wydobyć z niej dyskretne, jasne tony. Szkoda tylko, że Reynolds nie potrafi ich dobrze wykorzystać i jako reżyser "Wodnego świata" czy "Robin Hooda: Księcia złodziei" poprzestaje na poprawnym, hollywoodzkim widowisku z romansem w tle.

USA-Niemcy-Wielka Brytania 2006 (Tristan + Isolde). Reż. Kevin Reynolds. Aktorzy: James Franco, Sophia Myles, Rufus Sewell, David O'Hara