Potocznie więc - albo po cichu, tak na użytek domowy - moglibyśmy powiedzieć, że co trzydziesty z nas jest wariatem. I nie boję się tego słowa, tym bardziej że bez zmrużenia oka z wielu powodów mógłbym go użyć także w odniesieniu do własnej osoby.

Druga liczba informuje, że od momentu wstąpienia Polski do UE, czyli w ciągu zaledwie dwóch lat, 1 milion 120 tysięcy Polaków wyjechało szukać szczęścia i układać sobie życie za granicą. Liczba ta stanowi także trzy procent populacji naszego narodu.

I tak sobie pomyślałem, że skoro liczba obywateli, potocznie nazywanych wariatami, jest prawie identyczna z liczbą osób, które opuściły w ostatnich latach naszą piękną, spokojną, przyjazną dla odmienności i różnorodności poglądów, gustów, wrażliwości estetycznej, dostatnią ojczyznę, to można domniemywać, że najprawdopodobniej były to właśnie osobniki, których można by określić jako wariatów właśnie.

Bo któż zdrowy na umyśle opuszczałby ojczyznę z takimi świetlanymi perspektywami? Będącą wzorem mądrej, dalekowzrocznej polityki gospodarczej. Nastawionej na zajęcie godnego miejsca w globalizującej się gospodarce światowej i wygrywającej wyścig z nowymi członkami Wspólnoty Europejskiej. Przyciągającej dziesiątki miliardów euro kapitału tworzącego setki tysięcy miejsc pracy.

Któż mądry opuszczałby kraj, w którym otwarcie własnego biznesu zajmuje, jak w Szkocji, 15 minut? Kto normalny wyjeżdżałby z ojczyzny, w której przedsiębiorczość i przedsiębiorcy są w najwyższej cenie, a bogacenie się i inwestowanie nie jest grzechem, lecz cnotą? Kto sprawny na umyśle udawałby się na emigrację z kraju, w którym kształcenie pokrywa się z potrzebami rynku i o pracę łatwo?

Któż opuszczałby ojczyznę, w której nie wciska się powszechnie populistycznego kitu, kraj, w którym zamiast rozdawania socjalnych ochłapów inwestuje się w badania, rozwój, słowem: nowoczesność dającą szansę na naprawdę godziwe życie?

Kto taki, wreszcie, normalny na umyśle emigrowałby z ukochanego kraju otoczonego życzliwymi, chętnie współpracującymi z nim sąsiadami? Kraj cieszący się powszechnym szacunkiem we Wspólnocie, której narodom rodacy przez dziesięciolecia zazdrościli i o której także marzyli.

Któż opuszczałby państwo, w którym karierę robi się w wyniku zdolności i kwalifikacji, a nie przynależności partyjnej. Toż to musieli wyjechać sami wariaci.

Bo jak można opuścić taki wzorcowy kraj. No, chyba że jest zupełnie odwrotnie. Osobniki normalne opuszczają ojczyznę, a wariaci zostają.