Znajdująca się na trzecim poziomie kopalni komora Maria Teresa II jest największą z komór udostępnionych turystom. Jej łączna powierzchnia wynosi prawie tysiąc metrów kwadratowych, a jej część, zwana "komorą wysoką", mogłaby zmieścić ośmiopiętrowy budynek.

W swojej najwyższej części komora stanowi jedyny dostępny turystom rezerwat górniczy, prezentujący bardzo dobrze zachowane ślady dwóch technik eksploatacji soli: ręcznej (przy użyciu kilofów) oraz mechanicznej (przy użyciu wrębówek mechanicznych napędzanych sprężonym powietrzem).

Niższa część komory była znana turystom, ponieważ prezentowano w niej wystawę "Turystyka w kopalni wielickiej". Obecnie wystawa zyskała nową oprawę plastyczną, pojawiła się też makieta kopalni z wnętrzami komór i pracującymi w nich górnikami, niektóre elementy są ruchome. Komora znajduje się w ekspozycji Muzeum Żup Krakowskich.

Powodem wyłączenia wyrobiska było zagrożenie górnicze. W trakcie wieloetapowych prac kolejne partie ścian i stropu zabezpieczano, stosując skuteczną i najmniej inwazyjną technikę kotwienia (polegającą na wklejaniu w ściany długich prętów ze sztucznego tworzywa).

- W ub. roku naszą kopalnię odwiedziło ponad milion osób. Mamy nadzieję, że w tym roku będzie ich znacznie więcej - powiedział prezes spółki Kopalnia Soli Wieliczka "Trasa Turystyczna" Marian Leśny.

Wielicka kopalnia działa nieprzerwanie od połowy XIII wieku. Zorganizowany ruch turystyczny trwa w kopalni od końca XVIII wieku. Obecnie trasa turystyczna liczy 2,5 km długości i obejmuje ponad 20 komór. W 1978 roku kopalnia została wpisana na I Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.

Obecnie działanie kopalni jako przedsiębiorstwa państwowego polega na zabezpieczeniu zabytkowej substancji, głównie poprzez utylizację wód zasolonych i podsadzanie, czyli zasypywanie piaskiem niebezpiecznych lub zbędnych części kopalni. Produkcja soli jest wyłącznie efektem utylizacji solanki.