Materiałami, które artysta wykorzystywał do tworzenia swoich rzeźb, były metal, szkło, drewno, kamień, ziemia, ale przede wszystkim przedmioty gotowe - często zniszczone, połamane. Montował swoje prace z pogiętych karoserii samochodów, starych maszyn do szycia, dziecięcych wózków, lalek bez rąk i nóg, połamanych sztućców, chleba. "Używam materiałów, które znaczą, podszeptują. Każdy przedmiot ma swój sens, a złożone dają aforyzm" - mówił o swojej twórczości Hasior.

Stworzył także wiele rzeźb plenerowych z granitu, żelaza, szkła oraz pomników ustawionych m.in. w Zakopanem, Wrocławiu, Kuźnicach, Kopenhadze. W latach 60. zaczął tworzyć cykle sztandarów i chorągwi.

Władysław Hasior urodził się w 1928 roku w Nowym Sączu, zmarł w 1999 roku w Krakowie, został pochowany w Zakopanem. W latach 1952-58 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Mariana Wnuka. W 1957 roku wyjechał do Zakopanego, gdzie czynnie uczestniczył w życiu publicznym miasta - organizował dyskusje o sztuce, był współtwórcą zakopiańskiej galerii "Pegaz", organizował Lutowe Salony Grafiki i Marcowe Salony Malarstwa. Działał w ZPAP, w latach 1967-70 jako prezes okręgu zakopiańskiego.

W latach 80. był przewodniczącym zakopiańskiego Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, członkiem Narodowej Rady Kultury. Współpraca z rządem komunistycznym spowodowała, że Hasior był bojkotowany przez niektóre środowiska twórcze. W 1985 roku Muzeum Tatrzańskie uruchomiło jako swój oddział Galerię Hasiora. Hasior jest doktorem honoris causa ASP w Gdańsku, laureatem Nagrody Fundacji Kultury Polskiej.

Wystawa w Warszawie potrwa do 16 lipca.