Załamany, postanawia również wymazać ją z pamięci. W trakcie zabiegu przypomina sobie najprzyjemniejsze chwile jakie spędził z Clementine, i stwierdza, że jednak wcale nie chce o niej zapomnieć.

I właśnie wtedy, gdy akcja przenosi się do mózgu głównego bohatera, zaczyna się największa jazda, która jest znakiem rozpoznawczym Kaufmana. Joel chce zachować wspomnienia o Clementine, zaczyna więc przenosić ją do innych wspomnień, aby nie znalazł jej Merzviak. Jednak lekarz śledzi mapę mózgu i rusza jej tropem, aby usunąć ją również z tych innych miejsc. Z czymś takim raczej na pewno nie poradziłby sobie normalny scenarzysta. Jednak Kaufman inteligentnie wychodzi z pułapki jaką na samego siebie zastawił i układa wydarzenia rozgrywające się w mózgu w logiczną całość. A Gondry w umiejętny sposób przenosi to wszystko na ekran.

Film mozna podsumowac tak: Po krótkiej fascynacji i okresie niezmąconego niczym szczęścia, przychodzi czas nudy, wzajemnych oskarżeń i kłótni, które są w stanie wypaczyć wszystko co dobre. Jeżeli jednak zapomnimy o tych złych rzeczach, przypomnimy sobie jak kiedyś było fajnie i pozwolimy znów dojść do głosu uczuciu, to możemy jeszcze dostać drugą szansę.

Film ogolnie mi sie podobal. Byly takie momenty w ktorych lzy nachodzily same do oczu :P